ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΓΑΛΑΤΙΝΗΣ

Οι γιορτές αποτελούν σταθμό μέσα στην εργασία του χρόνου. Μας συνδέουν με το  παρελθόν μας και μας θυμίζουν. Μας θυμίζουν όλα όσα έκαναν κάποιοι κάποια στιγμή για μας. Προκειμένου να δώσουμε τον λόγο στους άλλους, καθηγητές και μαθητές σκεφτήκαμε να αναρτούμε κάθε φορά μια καταγραφή της γιορτής έτσι όπως τη βίωσε κάποιος από μας. Περιμένουμε τα κείμενά σας για τη γιορτή της 17ης Νοεμβρίου 2017. Τί σας άρεσε, τί σας έμεινε ή και τί θα θέλατε να γίνει κάπως αλλιώς.

 Ο επετειακός-μουσειακός χαρακτήρας που αποκτούν αναπόφευκτα οι ιστορικές στιγμές ενός έθνους και η αυξανόμενη χρονική απόσταση από αυτές φέρνουν σε δύσκολη θέση όποιον προσπαθεί να τις προσεγγίσει. Το είχε άλλωστε επισημάνει πρώτος ο Περικλής στον Επιτάφιο για τους πρώτους νεκρούς του πελοποννησιακού πολέμου: όποιος έζησε το μεγαλείο ηρωικών γεγονότων πιστεύει πως παρουσιάζονται κατώτερα από τις αληθινές τους διαστάσεις, όσοι πάλι δεν ήταν παρόντες ίσως θεωρήσουν υπερβολή τους επαίνους και τον θαυμασμό. Επομένως, και τώρα  Πολυτεχνείο ίσον αμηχανία.

Μόνο που αυτή τη φορά τη λύση την έδωσαν τα παιδιά. Έδειξαν επιθυμία να συμμετάσχουν, φάνηκαν ακούραστα στις πρόβες, υπήρξαν αυθόρμητα στον ενθουσιασμό τους, πρόσφεραν φρέσκες ιδέες. Γενικά στην προετοιμασία της γιορτής μοιραστήκαμε την αίσθηση της κοινής προσπάθειας που αποφέρει χαρά και ικανοποίηση.

Φυσικά ήταν αναμενόμενο όλα αυτά να φανούν και κατά τη διάρκεια του εορτασμού. Παρά το άγχος και την ανησυχία του λάθους της τελευταίας στιγμής, τα πάντα κύλησαν ομαλά και δημιουργικά. Τόσο οι μαθητές της Γαλατινής, που φιλοξενούνταν στο Παράρτημα, όσο και οι μαθητές της Εράτυρας επέδειξαν υποδειγματική στάση και σεβασμό στην περίσταση. Παρακολούθησαν με ενδιαφέρον την ταινία «Γράμματα στο μέλλον», ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ που με σύγχρονο τρόπο αναφέρεται στα γεγονότα του Πολυτεχνείου του 1973, τραγούδησαν τα τραγούδια που είχαν προετοιμάσει με την χορωδία, άκουσαν τα ποιήματα που απήγγειλαν οι συμμαθητές τους, χάρηκαν τον οίστρο όσων συμμετείχαν στο θεατρικό «Το καφενείον η Ελλάς».

Η γιορτή μας έκλεισε με το τραγούδι του Μ. Θεοδωράκη «Ένα το χελιδόνι», το οποίο οι ίδιοι οι μαθητές σχεδόν απαίτησαν να συμπεριληφθεί στον εορτασμό. Ο ενθουσιασμός, ακόμη και το πάθος που συνόδευε την εκτέλεση του άσματος έφεραν στον νου μας αβίαστα τη σκέψη: όχι ένα, αλλά 55 χελιδόνια (οι μαθητές μας) έφεραν την άνοιξη  της ελπίδας λίγο πριν φύγει το φθινόπωρο. 

Μήτου Παναγιώτα ΠΕ02